Lichaamstaal is zo bepalend in communicatie. Mijn dochter kijkt altijd naar mijn ogen om te zien hoe ik erbij zit. Ik kan haar niet voor de gek houden. Ze weet het precies. De laatste tijd praat ik ook wat minder tegen haar. Ze weet al wat ik wil gaan zeggen. Dat heeft ze me al vele malen duidelijk gemaakt. Soms mild, soms zuchtend, ook wel eens verontwaardigd, alsof ik iets voor de tweede keer zeg – zonder het gezegd te hebben. Erg overbodig volgens haar. Heel intiem toch wel, maar ook wel een beetje gek. Ik ben nogal op woorden en praat graag als er iets te zeggen valt. Voor mijn dochter hoeft dat niet. Eerlijk is eerlijk: met minder woorden hebben we eigenlijk een betere band. Gebaren, oogopslag, mimiek, ze zeggen vaak al genoeg.

Ik las psalm 123. Piet van Midden heeft er een geweldige vertaling en toelichting bij. De psalmist zoomt in op de handen van mensen. Met onze handen geven we elkaar aanwijzingen. Bazen geven zo soms opdrachten. Die spreken vaak voor zich, zelfs zonder woorden. Wel een beetje autoritair en afstandelijk misschien, maar toch. Van Midden kent dit kijken naar handen van zijn hond, in afwachting van instructie van zijn baas. Je ziet het voor je, de blik van een hond. De psalmist gebruikt het voorbeeld van dienaren die naar de handen van hun meester kijken. Ook heel sprekend over de relatie tussen dienaar en heer. De heer hoeft maar met zijn vingers te knippen….

Bij het kijken naar God sluit de psalmist aan bij dit beeld. Hij kijkt naar God, totdat Hij hem genadig is. Een verwachtingsvolle blik dus. Terecht. De hand van God is scheppend, strijdend, herstellend en altijd met kracht. We mogen ons erop richten. Gods Woord spreekt van Zijn daden –dat wat Hij doet met Zijn Handen.
Die daden mogen we zien, gedenken, doorleven als we aan God denken en Hem eren met onze eigen daden. Die daden mogen we meemaken als we ons op Zijn Handen richten, handen die naar onszelf zijn uitgestoken in genade. Zijn aanraking is iets om intens naar te verlangen.

Mijn dochter kijkt naar mijn ogen en handen vanuit een diepe verbondenheid. Ik ken helaas ook andere blikken, leeg, onverschillig of zelfs afwijzend. Heerlijk om me dan op de Handen van God te mogen richten vol verwachting, uitkijkend naar genade en troost.                                                  (Bron foto: freepik)