(Dit is een vervolg op mijn blog van 17 juni 2015. Pffff, dat is lang geleden. Hoog tijd om weer eens wat te bloggen).

Wat is voor jou de betekenis van zingeving?
Deze vraag legde ik voor aan mijn intervisiegroep in Utrecht. Direct was iedereen geboeid aan het nadenken. Ja, dat is een leuke vraag, vond iedereen. Het leverde nogal verschillende geluiden op in mijn intervisiegroep in Utrecht. Hoe groot de verschillen ook waren, we hadden een ding gemeen: iedereen sprak uit zijn hart en met enthousiasme.
Voor mij is het antwoord eenvoudig: God geeft zin aan ons bestaan. Voor een ander is het net zo eenvoudig: ik geef zelf zin aan mijn bestaan. Weer een ander: zingeving kun je overal aantreffen, in jezelf en om je heen. Iets wat je diep raakt kan je verder helpen in je zoektocht. Je kunt je daarvoor open stellen.

Met de vraag naar zingeving deed ik eigenlijk water bij de wijn. Bewust.
Ik had ook een christelijke of bijbelse invulling kunnen geven aan de intervisie. Dat had de groep ook aan me gevraagd met zoveel woorden. Stel, dat ik dat had gedaan. Dan zou ik veel vragen en vraagtekens hebben opgeroepen, vermoed ik. Waarschijnlijk zelfs afstand, afstandelijkheid. Vooral bij ongelovige groepsgenoten. Dat wilde ik voorkomen.

Afstand. Die is er natuurlijk toch: de meningen lopen namelijk uiteen. Dat wist ik van te voren al. Daar kun je over spreken in een nietes-welles-sfeer. Met verlies aan contact en onderstreping van afstand.
Ik wilde nabijheid en contact: een open gesprek over de verschillen, zonder oordeel gevoerd kan worden. Grote meningsverschillen tussen gelovigen en ongelovigen, maar toch ook nabijheid en openheid in het gesprek. Daarmee ontstond voor mij de vrijheid om mijn hart volledig te openen, alles te uiten, om mijn geloof te laten stralen.
Ik heb de afstand wel gevoeld, maar het heeft me niet belemmerd om door te gaan met het uiten van mijn geloof. Ik heb de Bijbel geopend en verteld wat God voor mij betekent. Door God, met God. De verbondenheid met de groep is veranderd. Voor mij is er meer vrijheid ontstaan om volgende keren met geloof en bijpassende uitstraling aan tafel te zitten. Zonder oordeel, en ook zonder schroom.