Bij de eerste ontmoeting met een deelnemer van een training “assertiviteit” valt me al gelijk een vreemd soort paradox op. De man heeft een ‘onzekere uitstraling’, zoals dat heet. Maar hij vertoont ook stevige trekjes. Hij komt te laat binnen, maar hij vraagt wel of hij nog even koffie kan halen, ondanks dat hij te laat is. Grappige tegenstelling: onzeker en toch voor je eigen belang opkomen. In de loop van de ochtend wordt het steeds grappiger. Lees verder →

”Volgens mij gaat het er in een huwelijk om, dat je rekening met elkaar houdt. Toch?” stelde een cliënt laatst. “Dat kan wel eens voorkomen,” reageerde ik, “maar ik vind het een beetje mager: rekening houden met. Volgens mij gaat het eerder om de liefde. Als ik ‘rekening houd’ met mijn vrouw, dan neem ik afstand van haar, voor mijn gevoel. Dan word ik berekenend en dat wil ik niet. Ik wil juist naar haar toe en verbonden zijn.”
Maar ja, hoe doe je dat als je partner telkens andere dingen wil dan jij? Als je erg verschilt van elkaar, zo erg zelfs, dat je er moeite mee hebt om er van te houden?
En denk nou niet dat mijn vrouw en ik zoveel op elkaar lijken, dat we het overal over eens zijn. We hebben niet eens zoveel gemeenschappelijke meningen, voorkeuren en hobby’s. Lees verder →

Een kluwen van verwijten. Waar moet ik beginnen? Zachtjes aan een willekeurig lusje trekken en dan kijken wat er gebeurt. Bij elke beweging ontstaat direct een nieuwe knoop. Dat werkt dus niet. Andere aanpak: netjes het begin zoeken en dan terugsteken tot aan het einde. Veel te ingewikkeld. Voor je het weet loop je vast. Pfff.
Zo voelt een coachgesprek met een kibbelend getrouwd stel. Machteloos. Toch wil je iets doen om te helpen. Je gaat hard werken om een goede aanpak te bedenken. Maar niets werkt natuurlijk. Ach, ergens wist ik dat allang. Lees verder →

Ontvormen?!
Dat woord bestaat toch helemaal niet! Dat was mijn eerste gedachte. Het lijkt zo tegenstrijdig in zichzelf, ‘ont’ in combinatie met ‘vormen’.
Voor mij was het nieuw. Voor Lex Boot was het duidelijk niet nieuw. Hij gebruikte het woord in een lezing die hij hield bij de Vereniging van Christencoaches. Je kon merken dat het voor hem een vertrouwde term was. Hij had het over ontvormen in de zin van omvormen van de ziel. Omvormen in God. Even later in zijn lezing komt er nog zo’n mooi woord voorbij: ontbeelden. Het slaat op het ontbeelden van God. Kunnen we eigenlijk wel zonder beelden en vormen? Dat zal niet gemakkelijk worden denk ik. Maar wat zou het opleveren? Lees verder →

Als je bent opgegroeid met strenge ouders, die je telkens afwijzen en die je van kinds af aan wijzen op je fouten en tekorten, dan loop je de kans op een gevoeligheid voor schuld.
Je voelt je over alles en iedereen schuldig. Als er iets mis gaat in je omgeving, dan wijst er altijd een vinger naar jou. Zo kom je dan in een chronisch schuldgevoel. En je leeft in voortdurende angst voor de volgende fout. Want vroeg of laat zal die plaatsvinden.

Ik kan me er iets bij voorstellen. Lees verder →

Laatst zat ik wat ontgoocheld op de bank bij ons thuis. Ik dacht bij me zelf: “ze vindt het niks, ze begrijpt het niet en ze waardeert het nog minder.” Ik had net een vlammend enthousiast verhaal verteld over mijn werk als christencoach. Ik ben daar zelf erg enthousiast over en het groeit ook nog steeds.  Als ik erover vertel stijg ik haast op en raak ik soms zelfs wat geëmotioneerd.

“Mijn hoofd zit een beetje vol”, onderbreekt mijn vrouw me. Ik ben helemaal verbaasd en hevig teleurgesteld. “Huh??” Ik ontwaak met een klap uit mijn roes van enthousiasme. Lees verder →

Een paar weken geleden ontmoette ik een man op een verjaardag van een vriend. De man was een onbekende voor me. We kwamen met elkaar aan de praat. Na ons gesprekje nodigde hij me uit bij hem thuis. ‘Hmm, daar zou ik niet direct aan gedacht hebben, eerlijk gezegd’, dacht ik bij mezelf. ‘Hij is een heel ander type dan ikzelf.’ Tegelijk was ik wel nieuwsgierig. Ik ging op de uitnodiging in. Lees verder →

Ik worstel altijd met mijn eigen oordelen en vooroordelen. Ik wil ze niet en toch zijn ze er, soms heftig, vaak sluipend. Ze scheppen afstand en onvrede. Het treft me daarom des te meer als ik Klaas Goverts lees over zijn uitleg van Romeinen 2:6 “Die een ieder zal vergelden (terug zal geven) naar zijn werken.” Ik citeer een aantal opmerkingen van Goverts die mij helpen en inspireren. Ze raken me vooral omdat ik ze kan geloven en toetsen aan Gods Woord. Ik wil ze graag in de praktijk brengen…. en met jullie delen!! Lees verder →

Het denken in bekwaamheden hangt in de lucht. Als je aantoonbaar bekwaam bent, dan is het goed. Dan hoor je erbij. En als je onbekwaam bent, kun je mooi aan de slag. Word eerst maar eens bewust van je onbekwaamheid en ga dan aan de slag om het te leren. En ga dan net zo lang door, totdat je automatisch bekwaam handelt. “Pff, gelukkig, die bekwaamheid heb ik in mijn vingers”, kun je dan denken met opluchting en trots. Er is een klassieke cirkel die dit proces mooi weergeeft (zie plaatje).

Helaas, deze cirkel klopt niet. Lees verder →

Wat doe je als je vastloopt in een belangrijk gesprek? Je komt niet meer op de juiste woorden. Eigenlijk voel je je niet op je gemak, maar dat wil je niet laten merken. Je praat zo rustig mogelijk door. Je hoopt op een goede ingeving, maar het denken wordt steeds warriger. Op den duur kun je het niet meer verbergen. Je begint te hakkelen, te blozen, geïrriteerd te reageren. Soms gaat het zelfs nog verder bergafwaarts. Je paniek groeit.
Dit is wat een cliënt van mij regelmatig meemaakt in contacten met collega’s en klanten. Hij is een goede vakman, maar het komt er in onprettige gesprekken niet uit. Dan blokkeert hij. Hij verliest dan contact en tijdelijk zijn vakmanschap. Lees verder →